Ένας Γλυκός Πειρασμός

Στην πορεία της συνεδρίας, συχνά συμβαίνει να σαστίζω με αυτά που ακούω και να πρέπει να κάτσω λίγο να ανασυντάξω τις σκέψεις μου. Μονολογώ σιωπηλά: δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που άκουσα, να συμβαίνει τόσο απλά κάτι τέτοιο και να μη δίνουμε σημασία, να διαπιστώνω ότι κάτι παρόμοιο μου έχει συμβεί και εγώ του έδωσα άλλη εξήγηση.

Αλλά καλύτερα να μπω στο θέμα.

Κάποια Δευτέρα, γύρω στις 11 το πρωί, έφτασε μια επισκέπτρια στο χώρο μου, με πρόβλημα στον θυρεοειδή της. Ας την πούμε Ελένη, ένα κοινό όνομα, γιατί δε μας ενδιαφέρει ποια ακριβώς είναι, αλλά το πόσο κοινή είναι η ιστορία της με εμπειρίες άλλων.

Η Ελένη, 57 χρονών, ήταν μια μορφωμένη αρχιτέκτων και διακοσμήτρια. Ήταν μια χωρισμένη, μητέρα 4 παιδιών. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της είναι ανδρικά, κάτι που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως θα δούμε παρακάτω. Ήταν υπέρβαρη, με αρκετές σωματικές παθήσεις.

Είχε άποψη για όλα της τα προβλήματα: προσωπικά, ιατρικά, οικογενειακά, οικονομικά, την οποία μάλιστα υποστήριζε με πάθος.

Πόσα τσιγάρα καπνίζεις την ημέρα, Ελένη; τη ρώτησα.
– Α! είναι ελαφριά! απαντά η Ελένη. Δυόμισι πακέτα την ημέρα.
– Τι σόι ελαφριά είναι, αφού άμα κάπνιζες πιο βαριά, θα κάπνιζες λιγότερα, απαντάω εγώ.
– Ε, καλά, άμα το πας έτσι, έχεις δίκιο. Πάντως είναι ελαφριά! μου αντέτεινε.

– Δεν τρώω πολύ Τάνια μου, αλλά έχω ένα πρόβλημα βρε παιδί μου με τη ζάχαρη, βάζω στον καφέ μου έξι κουταλιές ζάχαρη και πίνω τρεις καφέδες την ημέρα.

Τρειs έξι, δεκαοκτώ κουταλιές ζάχαρη την ημέρα. Δεν είμαι κι ο Παρλιάρος, αλλά για να κάνεις σιρόπι σε ένα ταψί μπακλαβά, μάλλον κάπου εκεί είναι η δόση, σκέφτομαι.

– Βρε Ελένη, δεν είναι πολύ; ρωτάω.
– Τάνια μου, πρώτα έβαζα πιο λίγο, αλλά με τον καιρό έφτασα εκεί.
– Γιατί; ρωτάω εγώ.
Είναι η μονή στιγμή που μπορώ να νιώσω κι εγώ στη ζωή μου κάποια γλύκα!
– Θες να ξεκολλήσεις από τη ζάχαρη;
– Μόνο άμα νιώσω ότι κάτι πάει καλά στη ζωή μου!

Το πρόσωπο της ανέκφραστο, τα χαρακτηριστικά του αυστηρά, σχεδόν ανδρικά, τυχαίο; όχι βέβαια! Μια μάνα που έχει 4 παιδιά, πρέπει να τα μεγαλώσει μόνη της και δε θέλει να γίνει πόρνη, παρατάει τη θηλυκή της υπόσταση, ζώνεται όλες τις ευθύνες και του άνδρα και της μάνας και τρέχει.

– Βρε Τάνια, κάποια στιγμή έπαθα ωτίτιδα και πήγα και έκανα εγχείρηση.
– Από τί; ρωτάω εγώ.
– Όποτε άκουγα κόσμο να μαλώνει δεν ήθελα να ακούω, έκλεινα τα αυτιά μου, έλεγα από μέσα μου δυνατά: Δε θέλω να ακούω! Μετά από λίγο καιρό, άκουγα ένα βουητό, ύστερα επιδεινώθηκε και έτσι την έπαθα την ωτίτιδα.

– Έχω παρατήσει τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι θέλω, μπορεί και να μη θέλω να γίνω καλά. Όχι, θέλω. Έχω παιδιά, με θέλουν καλά, με έχουν ανάγκη, γι’ αυτό είμαι εδώ.
– Ελένη, ας ξεκινήσουμε λοιπόν, πρέπει να δούμε το λόγο για τον οποίο σου συμβαίνουν όλα αυτά: η ωτίτιδα, ο θυρεοειδής, η βουλιμία στη ζάχαρη, η κήλη, τα γυναικολογικά κλπ. ‘Ολα αυτά είναι αποτελέσματα. Οι γιατροί τα λένε ασθένεια. Εμείς ας τα πούμε απόνερα. Ας τα πούμε τσουνάμι. Ο σεισμός είναι το πρόβλημα μας όμως. Αυτόν πρέπει να εξετάσουμε: πού έγινε και σε τί βάθος είναι το επίκεντρο.
– Μα εγώ εδώ ήρθα για τον θυρεοειδή, Τάνια μου!
– Ελένη, ο θυρεοειδής είναι το αποτέλεσμα. Θες να δούμε τι τον αποσυγχρόνισε; Πάντως, όχι οι τόσο ευτυχισμένες στιγμές που έχεις περάσει!
– Έχεις δίκιο.
– Άρα, ας ξεκινήσουμε!

Γιατί, ο άνθρωπος γίνεται συχνά αιχμάλωτος φαινομενικά εύκολων καταστάσεων, μέχρι τη στιγμή που καταλαβαίνει ότι έτσι ακριβώς έγινε δυσβάσταχτη όλη η ζωή του.